Stara maszyna do szycia. Une machine à coudre ancienne.

Bonjour à tous!

W takim stanie przywiozłam ją do siebie.

Razem z mężem

 poświęciliśmy sporo czasu,

 by ją doprowadzić do stanu jak na zdjęciu poniżej.

 Żaden środek czyszczący

 nie dawał rady brudnym elementom żeliwnym. 

I bynajmniej nie mam na myśli rdzy.

 Dopiero spryskiwacz do czyszczenia piekarników, 

wspomagany starą  szczoteczką do zębów

 i żmudna praca naszych rąk okazały się dość skuteczne. 

Z blatem nie było większych  problemów. 

Po wyszorowaniu i wysuszeniu 

drewno czyściłam papierem ściernym,

 następnie na ubytki nałożyłam

 szpachlówkę wymieszaną z brązową farbą.

Następnie całość zabejcowałam na ciemny brąz,

a potem położyłam kilka warstw lakieru matowego

 szlifując pomiędzy.

Cały czas się zastanawiałam jak odnowić żeliwny spód. 

Pierwszą wersją było

 pomalowanie czarnym Hammereitem w sprayu.

 Ale  na szczęście jakiś dzwoneczek ostrzegał,

 że nie, że antyk straci charakter i duszę

 i nowością będzie bił po oczach. 

 Przecież teraz, 

kiedy wszyscy  wszystko stylizują na zardzewiałe

 używając specjalnych preparatów,

 ja mam się pozbywać

 tak pięknej, oryginalnej rdzy ???

Wiedziałam, 

że dobrze by było to żeliwo pociągnąć

 czymś co zahamuje dalszą korozję, 

czymś co byłoby czarne, tłustawe ale zarazem transparentne, 

spod czego wyłazić będą resztki

 niegdysiejszej, łuszczącej się farby

a tu i ówdzie rudego kolorku.

 No i pomyślałam o patynie Talensa.

 Bałam się tylko czy nie będzie brudzić. 

I nie żałuję tej decyzji.

 Czarny Talens spisał się na medal!

 Na dodatek wykorzystałam stary słoiczek 

 z jej zżelowaną konsystencją.:)

Szmatki bawełniane poszły w ruch. 

Mocno wcierałam i wycierałam. 

Pozostawał fajny kolor, 

taki jaki świtał mi w wyobraźni.

 Nie wszędzie udało mi się dotrzeć,

 toteż gdzieniegdzie wyziera rdza,

 mająca wszak swój urok.

 Nieprawdaż? 

 Zostawiłam do wyschnięcia. 

Po kilku dniach  patyna już nie brudziła.

 Podczas pracy zauważyłam, 

że spod Singera wychodzą resztki starego złota,

 więc delikatnie podkreśliłam litery 

złotą pastą Renesansu ( tą na rozpuszczalniku).

To samo zrobiłam na dwóch bocznych "szyldach" na dole.

I jeszcze na koniec 

pomalowałam  farbą  zaszpachlowane miejsca,

gdzie bejca nie chwyciła.

Położyłam ostanie warstwy lakieru

 i... voila!

 Mój antyk uratowany!

 A co najważniejsze w 100% sprawny! :)))

 Cieszę się bardzo, 

gdyż Singerka stanowi rodzinną pamiątkę.

 Została kupiona w latach 50.

 przez mojego Tatę dla swej Matki, a mojej Babci,

 która w owych czasach zarabiała szyciem  męskich koszul.

 Po jej śmierci maszyną zaopiekował się stryj,  jej syn, z którym babcia mieszkała. 

Dla niego maszyna była pamiątką po 2. jemu bliskich osobach

 i za żadne skarby nie chciał jej nikomu oddać. 

Zepchnięta w kąt mieszkania, 

obłożona starymi gazetami

 i Bóg wie czym jeszcze, 

stała bezużyteczna 

i zbierała kurz przez kilkadziesiąt (!) lat. 

Stryj staruszek zmarł dwa lata temu...

***************************************************

No i wyszła dłuuuga pisanina!

Dziękuję tym, którzy wytrwali!

 Widać, że jak nie piszę to nie piszę, 

ale jak się rozpiszę to końca nie widać. ! :))))

 Pozdrawiam Was serdecznie,

bardzo się cieszę, że wciąż ktoś tutaj zagląda.

 I do następnego razu. 

Wierzę, że niebawem, bo mam co pokazywać,

 tylko ... no właśnie, 

ten CZAS!!!!! :)

Buziaki!!!

 Marta